به کسی که از مدرسه فرار می کند «مدرسه گریز» گفته می شود. به بیانی دقیق تر، مدرسه گریز کسی است که خانه را ترک می کند اما به مدرسه نمی رود و یا اگر رفت در آن جا نمی ماند
راههای مقابله با غیبت و فرار دانش آموزان از مدرسه، می تواند اقدامات تشویقی یا تنبیهی را در بربگیرد اما نباید فراموش کرد که فقر یکی از دلایل مهم غیبت دانش آموزان از مدرسه در کشورهای رو به توسعه و یا جوامع فقیر است.
مدرسه گریزی اگر همراه با رفتارهای‌ضد اجتماعی و گاهی بزهکارانه مثل‌نزاع، قشقرق راه انداختن، سرقت،تخریب اموال، به مبارزه طلبیدن یاتهدید کردن و فرار کردن از خانه باشدمی‌تواند نشان دهنده یکی از اختلالات‌رفتاری دوران کودکی به نام اختلال‌سلوک باشد. ویژگی‌های اصلی اختلال‌سلوک شامل رفتارهای ضد اجتماعی ، پرخاشگرانه و خودسرانه است.
چنین‌کودکانی اغلب به نظر معلمانشان‌بی‌علاقه به مدرسه، فاقد اشتیاق به‌ادامه تحصیل و بی‌توجه به کار هستند.آنها اغلب مردود می‌شوند و در مقایسه‌با همسالان خود زودتر ترک تحصیل‌می‌کنند.
اختلال سلوک تا اواخرنوجوانی و گاهی بزرگسالی دوام‌می‌یابد. طبق یک مطالعه کودکان مبتلابه اختلال سلوک در بسیاری از مواردوقتی بزرگ شوند، الگوی فعالیت‌های‌خلاف قانون خود را ادامه می‌دهند، دربزرگسالی در حفظ شغل دچار اشکال‌هستند و غالبا دچار مشکلات زناشویی‌می‌باشند.
راهکارهایی که در جوامع دیگر بر این موضوع می شود هم دیدنی است:
نمونه هایی از آرژانتین، فرانسه و اتیوپی:
در کشور آرژانتین، دولت برنامه ای برای کمک به خانواده های فقیر در دست اجرا دارد. دراین کشور نزدیک بیست درصد مردم زیر خط فقر زندگی می کنند. بیشتر کودکان حاشیۀ شهرها و زاغه ها به مدرسه نمی روند، کار می کنند و گاهی سرگردان یا معتاد هستند.
دولت آرژانتین ماهانه 37 یورو به خانواده هایی می دهد که کودکانشان به مدرسه می روند. کریستنا، مدیر مدرسه خانه کودکان در بوینوس آیرس می گوید: “برای دریافت کمک هزینه دولتی، دانش آموز باید شناسنامه و کارت واکسیناسیون خود را به مدرسه ارائه کند و از همه مهمتر باید مرتب به مدرسه برود.”
یکی از مادران آرژانتینی معتقد است:” این کمک هزینه به مادرها کمک می کند. می توانم بچه هایم را سر شوق بیاورم و برایشان مثال بزنم. اگر این نبود واقعا نمی دانم چه می شد. شاید مثل پدرشان از صبح تا شب با یک گاری دور شهر می گشتند و بطری خالی جمع می کردند. من نمی خواهم عاقبتشان این بشود.”
یکی از دانش آموزان توضیح می دهد: “ من 11 برادر دارم. مادرم برای هر کدام از پسرهایش یک گواهی دریافت پول دارد. همه برادرهایم، غیر از دو قلوهای شش ماهه مان، به مدرسه می روند.”
بر عکس آرژانتین، در فرانسه امتیازات مالی با اهداف متفاوتی مورد استفاده قرارمی گیرد. اینجا برای بعضی دانش آموزان ظاهرا مدرسه جاذبه ای ندارد. حوصله شان از کلاس و درس های تکراری مدرسه سر می رود. در نتیجه از مدرسه فرار می کنند. دولت معتقد است قطع یا کاهش مزایای دولتی والدین، می تواند تعداد دانش آموزان غایب از مدرسه را کاهش دهد. دولت فرانسه امسال قانونی تصویب کرده که براساس آن در صورت بیش از دو روز غیبت در ماه، مزایای حق اولاد خانواده قطع می شود.
تا به حال 51 خانواده از این مزایا محروم بوده و سی هزار خانواده اخطاریه دریافت کرده اند. یک دانش آموز دبیرستانی می گوید: “گاهی من از کلاس ها غیبت می کنم. برای اینکه درس ها بیخود و بی فایده هستند. از ساعت 8 صبح تا 6 عصر اینجاییم. برای همین وسط درس که حوصلمون سر میره ، از مدرسه جیم می شیم.”
اما آیا تنبیه از سوی اولیا برای غیبت های بچه ها کار درستی است؟
سربازرس مدارس، پاریس فیلیپ فتراس در این باره می گوید: “دانش آموز با غیبت از مدرسه به دیگران چند پیام می دهد: اینکه از زندگی و مدرسه اش راضی نیست. اینکه مدرسه با نیاز او منطبق نیست. یا موفق نیست.”
دگرگونی کلاس های درس یکی از راه های رویارویی با مشکل غیبت است. شاید رعایت این عامل حداقلی، در کشورهای ثروتمند بتواند دانش آموزان را به کلاس و درس باز گرداند. ولی در کشورهای در حال توسعه، زندگی مردم و شرایط طور دیگری است. “بچه ای که شکمش سیر است، خوب درس می خواند.” این اعتقاد مردم در اتیوپی است. در کشوری که غذا و کمبود آن یک مسیله بسیار مهم است.
“برنامۀ جهانی غذا” برای تشویق کودکان به رفتن مدرسه، روزانه یک وعده غذای رایگان می دهد.
خانواده های دامدار و کوچ نشین اتیوپی از این برنامه راضی هستند. یکی از مادران می گوید زندگی دامداری و کوچ نشینی پر زحمت و طاقت فرساست و او دوست دارد زندگی دخترش مثل زندگی او نباشد. در چارچوب برنامۀ جهانی غذا و به عنوان یک اقدام تشویقی کودکانی که در اتیوپی به مدرسه می روند یک وعده غذای رایگان دریافت می کنند.
دانلود کلیپ:
با غیبت و فرار کودکان از مدرسه چه باید کرد؟
